- EN
- x
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej opowiedział się za możliwością dochodzenia roszczeń z tytułu naruszenia wspólnotowych znaków towarowych także przez uprawnionych z licencji niewpisanych do rejestru wspólnotowych znaków towarowych.
Wyrokiem z dnia 4 lutego 2016 r. Trybunał Sprawiedliwości UE udzielił odpowiedzi na pytanie prejudycjalne dotyczące wykładni art. 23 ust. 1 Rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego. Zgodnie z tym przepisem udzielenie licencji przez właściciela praw do wspólnotowego znaku towarowego wywołuje skutek wobec osób trzecich dopiero z chwilą wpisu licencji do rejestru.
Dosłowne rozumienie tego przepisu wywoływało wątpliwości co do legitymacji niezarejestrowanych licencjobiorców do występowania z roszczeniami wobec osób naruszających ich prawa. Przepis stanowi bowiem, że skutek licencji wobec osób trzecich uwarunkowany jest od jej wcześniejszego wpisu do rejestru. W praktyce licencje wpisywane są do rejestru dosyć rzadko. Oznaczałoby to, że w znacznej ilości przypadków podmiot korzystający zgodnie z prawem z danego znaku, nie mógłby pozwać do sądu osób naruszających jego prawa.
Chcąc uniknąć takiej sytuacji, Trybunał przyjął celowościową wykładnię wskazanej regulacji. Zgodnie z wydanym wyrokiem, przepis art. 23 ust. 1 Rozporządzenia nie może być rozumiany w sposób, który pozbawiałby niewpisanego do rejestru licencjobiorcę możliwości dochodzenia roszczeń związanych z naruszeniem przez podmiot trzeci danego znaku. Wpis licencji do rejestru nie stanowi zdaniem Trybunału niezbędnej formalności przed wniesieniem sprawy o naruszenie praw z licencji do sądu.
Powyższe należy ocenić jako znaczne ułatwienie dla uprawnionych z licencji zwłaszcza, gdy przykładowo na terytorium państwa, które obejmuje naruszenie działa wyłącznie licencjobiorca, a nie właściciel znaku. Przy przeciwnym rozstrzygnięciu podmiot korzystający z licencji stałby w takiej sytuacji przed wyborem, albo rozpoczęcia nieplanowanego przez siebie procesu rejestracji licencji przed organami unijnymi, albo skłonienia właściciela znaku do zaangażowania się w spór prawny na terenie, na którym tamten nie prowadzi działalności. Mając na uwadze wydane orzeczenie, licencjobiorca może działać samodzielnie i bez zbędnego opóźnienia.
Photo by Petr Kovar | www.freeimages.com